Πρωινό λεωφορείο για το χωριό, ώστε να προλάβω να βγω βόλτα με το ποδήλατο. Ο καιρός έδειχνε τέλειος και μια τέτοια μέρα δεν έπρεπε να πάει χαμένη. Οι γύρο περιοχές μου είναι παντελώς άγνωστες, και έτσι έχω μια μικρή φοβία μην χαθώ και αναγκαστώ να γυρίσω πίσω.
Σημείο εκκίνησης είναι το χωριό μου, Δώριο Μεσσηνίας. Αρχικά ξεκίνησα να ανηφορίζω για Άνω Δώριο γνωστό και ως Σουλιμά. Οχτώ ανηφορικά, ασφάλτινα χιλιόμετρα αρκετά ενδιαφέρον μιας και η θέα στα γύρο βουνά ήταν αρκετή για να σχεδιάσω τη διαδρομή που θα ακολουθούσα!
Φτάνοντας στο χωριό τα πάντα ήταν έρημα, μόνο μια γριά γυναίκα που τακτοποιούσε τα ξύλα για τη σόμπα. Παίρνω πληροφορίες για το πως θα βγω στο δρόμο που φαινόταν στην απέναντι πλαγιά του βουνού και ξεκινάω!
Έχοντας γράψει 15χλμ από τότε που άφησα το Σουλιμά πίσω μου, είχα φτάσει πλέον στην απέναντι πλαγιά του βουνού.
Το Άνω Δώριο είχε αρχίσει να ξεπροβάλει ξανά στην απέναντι πλαγια.Κάτω αριστερά φαίνεται το Χρυσοχώρι που ήταν μέσα στα χωρία που περιλάμβανε το σχέδιο της βόλτας.
Η διαδρομή γινόταν όλο και πιο ενδιαφέρουσα όσο έβγαινα από το πολιτισμό...
Στη μέση του πουθενά υπήρχε μια πινακίδα για κάποιο αρχαιολογικό χώρο με θολωτούς τάφους. έχοντας όλη τη μέρα μπροστά μου ήταν ευκαιρία να τους επισκεφτώ.
Η είσοδος ήταν από τα αριστερά δίπλα από τους κίτρινους πασσάλους, άλλα τα σπάλαχτρα είχανε καλύψει σχεδόν τα πάντα και έκανε την πρόσβασή τους αδύνατη.
Εκεί δίπλα υπήρχε και μια πηγή με πόσιμο νερό. Η περιοχή ονομαζόταν Καμάρι όπως ενημερώθηκα αργότερα από τους γηραιότερους της οικογενείας!
Στη κορυφή του βουνού υπήρχε ένα εκκλησάκι ΄του Προφήτη Ηλία.
Η ανηφόρα μόλις είχε τελειώσει πλέον η διαδρομή ήταν μόνο κατηφορική. Βγήκα στο δρόμο που σύνδεε το χωριό Χαλκιά με τα Κούβελα. Περνώντας μέσα από το χωριό το μόνο που ακουγόταν ήταν ο ήχος από τα λάστιχα και το οπίσθιο κέντρο του τροχού, τα πάντα έρημα!
Συνέχισα να κατηφορίζω προς Χρυσοχώρι, ξαφνικά πέρασα ένα στενάκι που ξεπρόβαλε μέσα από τα πεύκα. Κάνοντας μερικούς κύκλους για να υπολογίσω τις δυνάμεις μου μήπως χρειαζόταν να ανηφορίσω ξανά αν έβγαινε σε αδιέξοδο...
Τέλος χώθηκα μέσα στο δρομάκι αυτό και ξεκίνησα να κατηφορίζω, που και που ξεπρόβαλε το Χρυσοχώρι από κάτω μου και μου έφεγαν οι αμφιβολίες ότι καταλήγει σε αδιέξοδο. Τέλος βγήκα σε ένα χωματόδρομο κοντά στο χωριό και έτσι έφτασα στη πλατεία του χωριού. Μερικές πληροφορίες από τους ντόπιους όπου συνάντησα στο τοπικό ελαιοτριβείο για κάποιο χωματόδρομο που να καταλήγει στο Ψάρι για να συνεχίσω χωρίς να πατήσω άσφαλτο. Φτάνοντας στο Ψάρι πλέον η διαδρομή της επιστροφής για το Δώριο ήταν αρκετά γνώριμη... Στο σπίτι με περίμενε μια πιατέλα καγιανά για τη πάρτι μου...
