Βόλτα στις κατηφόρες του Ταϋγέτου

Ποδήλατα και αναβάτες φορτωθήκαμε στη καρότσα και έτσι ξεκινήσαμε για τις κορυφές του Ταϋγέτου

Η θέα από το υψηλότερο σημείο της διαδρομής.

Έχοντας κάνει περίπου 10χλμ δασικού αποφασίζουμε να δοκιμάσουμε ένα τυχαίο μονοπάτι λίγο πριν το πρώτο χωριό της διαδρομής.

Άτυχοι όμως μιας και η διαδρομή έβγαζε σε αδιέξοδο και έπρεπε να κουβαλήσουμε τα ποδήλατα στη πλάτη για την επιστροφή στο δασικό ξανά.

Η μάντρα του χωριού ήταν αιτία για μια ολιγόλεπτη στάση να παίξουμε για αρκετά λεπτά μαζί της!

Σε ένα τελευταίο οροπέδιο...

Υπέροχος καιρός σήμερα για ποδήλατο μετά από 2 βροχερές μέρες. Το έδαφος είχε "καθήσει" και έτσι έκανε τη πρόσφυση πολύ καλή. Έχοντας ανηφορίσει για Καλάθι, μιας και είναι το πιο κοντινό βουνό που προσφέρετε για ΜΤΒ στη Καλαμάτα, και βλέποντας τις δυνάμεις μου να μην με εγκαταλείπουν, έλεγα μέσα μου "μέχρι την επόμενη στροφή και γυρίζω". Πρέπει να το είπα αρκετές φορές γιατί χωρίς να το έχω καταλάβει, και χωρίς να έχω κουραστεί ιδιαίτερα (όπως άλλες φορές) βρέθηκα στη κορυφή του βουνού.

Λίγο η όρεξη για ποδήλατο, λίγο ο καλός καιρός και το μαγευτικό περιβάλλον μέσα στα έλατα, σε κάνουν να ξεχνιέσαι πάνω στη σέλα και να πεταλάρεις ανέμελα μέσα στο δάσος!

Δυστυχώς ο φωτογραφίες που τράβηξα είναι από το κινητό...

Τα σύννεφα είχαν αρχίσει να πλησιάζουν το βουνό, δίνοντας του μια γεύση μυστηρίου.

Έχοντας φτάσει πλέον στη κορυφή του βουνού, άλλα δεν φαίνεται τίποτα από τη πλευρά της Καλαμάτας μιας και η ομίχλη τα έχει σκεπάσει όλα.

Και από τα αριστερά, η θέα στις κορυφές του Ταϋγέτου είναι απλά μαγευτική. Η μόνη στιγμή που μετάνιωσα γιατί δεν είχα τη φωτογραφική κοντά μου!

Πεταλιές γύρο απ'το χωριό.

Πρωινό λεωφορείο για το χωριό, ώστε να προλάβω να βγω βόλτα με το ποδήλατο. Ο καιρός έδειχνε τέλειος και μια τέτοια μέρα δεν έπρεπε να πάει χαμένη. Οι γύρο περιοχές μου είναι παντελώς άγνωστες, και έτσι έχω μια μικρή φοβία μην χαθώ και αναγκαστώ να γυρίσω πίσω.

Σημείο εκκίνησης είναι το χωριό μου, Δώριο Μεσσηνίας. Αρχικά ξεκίνησα να ανηφορίζω για Άνω Δώριο γνωστό και ως Σουλιμά. Οχτώ ανηφορικά, ασφάλτινα χιλιόμετρα αρκετά ενδιαφέρον μιας και η θέα στα γύρο βουνά ήταν αρκετή για να σχεδιάσω τη διαδρομή που θα ακολουθούσα!

Φτάνοντας στο χωριό τα πάντα ήταν έρημα, μόνο μια γριά γυναίκα που τακτοποιούσε τα ξύλα για τη σόμπα. Παίρνω πληροφορίες για το πως θα βγω στο δρόμο που φαινόταν στην απέναντι πλαγιά του βουνού και ξεκινάω!

Έχοντας γράψει 15χλμ από τότε που άφησα το Σουλιμά πίσω μου, είχα φτάσει πλέον στην απέναντι πλαγιά του βουνού.

Το Άνω Δώριο είχε αρχίσει να ξεπροβάλει ξανά στην απέναντι πλαγια.Κάτω αριστερά φαίνεται το Χρυσοχώρι που ήταν μέσα στα χωρία που περιλάμβανε το σχέδιο της βόλτας.

Η διαδρομή γινόταν όλο και πιο ενδιαφέρουσα όσο έβγαινα από το πολιτισμό...

Στη μέση του πουθενά υπήρχε μια πινακίδα για κάποιο αρχαιολογικό χώρο με θολωτούς τάφους. έχοντας όλη τη μέρα μπροστά μου ήταν ευκαιρία να τους επισκεφτώ.

Η είσοδος ήταν από τα αριστερά δίπλα από τους κίτρινους πασσάλους, άλλα τα σπάλαχτρα είχανε καλύψει σχεδόν τα πάντα και έκανε την πρόσβασή τους αδύνατη.

Εκεί δίπλα υπήρχε και μια πηγή με πόσιμο νερό. Η περιοχή ονομαζόταν Καμάρι όπως ενημερώθηκα αργότερα από τους γηραιότερους της οικογενείας!

Στη κορυφή του βουνού υπήρχε ένα εκκλησάκι ΄του Προφήτη Ηλία.

Η ανηφόρα μόλις είχε τελειώσει πλέον η διαδρομή ήταν μόνο κατηφορική. Βγήκα στο δρόμο που σύνδεε το χωριό Χαλκιά με τα Κούβελα. Περνώντας μέσα από το χωριό το μόνο που ακουγόταν ήταν ο ήχος από τα λάστιχα και το οπίσθιο κέντρο του τροχού, τα πάντα έρημα! 

Συνέχισα να κατηφορίζω προς Χρυσοχώρι, ξαφνικά πέρασα ένα στενάκι που ξεπρόβαλε μέσα από τα πεύκα. Κάνοντας μερικούς κύκλους για να υπολογίσω τις δυνάμεις μου μήπως χρειαζόταν να ανηφορίσω ξανά αν έβγαινε σε αδιέξοδο...

Τέλος χώθηκα μέσα στο δρομάκι αυτό και ξεκίνησα να κατηφορίζω, που και που ξεπρόβαλε το Χρυσοχώρι από κάτω μου και μου έφεγαν οι αμφιβολίες ότι καταλήγει σε αδιέξοδο. Τέλος βγήκα σε ένα χωματόδρομο κοντά στο χωριό και έτσι έφτασα στη πλατεία του χωριού. Μερικές πληροφορίες από τους ντόπιους όπου συνάντησα στο τοπικό ελαιοτριβείο για κάποιο χωματόδρομο που να καταλήγει στο Ψάρι για να συνεχίσω χωρίς να πατήσω άσφαλτο. Φτάνοντας στο Ψάρι πλέον η διαδρομή της επιστροφής για το Δώριο ήταν αρκετά γνώριμη... Στο σπίτι με περίμενε μια πιατέλα καγιανά για τη πάρτι μου...

MTB στη Καρδαμύλη vol.2

Για μία ακόμα φόρα ξεκινήσαμε τις πεταλιές μας από τη περιοχή της Καρδαμύλης και ανηφορίσαμε τις πλαγιές του Ταϋγέτου. Ακολουθήσαμε τη διαδρομή του Αγώνα Taygetos MTB Marathon άλλα σήμερα ακολουθήσαμε τη Marathon διαδρομή και όχι τη Fun όπως τη προηγούμενη φορά.

Οι "γρήγοροι" της παρέας συνέχισαν με το ρυθμό τους φεύγοντας μπροστά, και έτσι εγώ συνέχισα μόνος τη διαδρομή μέχρι το 33ο χλμ της διαδρομής όπου έκανα μερικά πάνω κάτω περιμένοντας να επιστρέψουν οι γρήγοροι.

Επιστροφή στο υψηλότερο σημείο της διαδρομής, το πυροφυλάκιο στα 1597μ όπου ήταν το σημείο συνάντησης και έτσι ξέκλεψα λίγο χρόνο για φωτογραφίες.

Στα αριστερά των βουνών φαίνεται ο Λακωνικός Κόλπος και στα Δεξιά ο Μεσσηνιακός.

Μια στάση για ανεφοδιασμό από τη βρύση που έτρεχε παγωμένο νερό. Μπαίνοντας στη σκιά από η Μαύρη πεύκη και η Κεφαλληνιακή ελάτη ένιωθες το κρύο να σε διαπερνάει...

Ωπ να και οι γρήγοροι καιρός να κατηφορίσουμε ξανά για τη παραλία της Καρδαμύλης...

Mud Max

Έχοντας ακυρώσει τη πρωινή βόλτα λόγο κακοκαιρίας επιστρέψαμε ξανά στα κρεβάτια μας. Αργότερα όμως ο καιρός έδειχνε να καλυτερεύει και έτσι μη χάνοντας ευκαιρία η εξόρμηση κανονίστηκε χωρίς πολλά πολλά.

Μερικά χλμ στην άσφαλτο για προθέρμανση, άλλα και για να φτάσω στο Αριοχώρι όπου θα συναντούσα το Σταύρο και θα ξεκινάγαμε τη βόλτα μας.

 Στο βουνό τα μολυβί σύννεφα δεν έδειχναν να υποχωρούν κρύβοντας τις κορυφές των βουνών και σιγά σιγά η ομίχλη άρχιζε να κάνει την εμφάνισή της.

Το βουνό ίσα ίσα που φαινόταν.

Οι πρώτες πεταλιές μέσα στην ομίχλη.

Φτάνοντας στο χωριό Άγριλος άρχισαν τα πρώτα μπουμπουνητά και ακολούθησε ένα ψηλόβροχο που με την ώρα δυνάμωνε.

Συνεχίζοντας μέσα από αγροτικούς δρόμους και χωράφια η λάσπη άρχισε να μπουκώνει τα πέλματα των ελαστικών και τη μετάδοση για τα καλά.

Το πιρούνι της Magura έδειχνε να μην τα πολύ καταφέρνει με τη λάσπη.

Αρχικά πίστευα ότι δεν θα γέμιζε άλλο χώμα το ποδήλατο μου. Που να'ξερα όμως τι θα ακολουθούσε...

Ποδηλατώντας σε ένα δασικό δρόμο μέσα στο φαράγγι προς τη Πολιανή.

Στο βάθος, και αν δεν υπήρχε η ομίχλη, θα φαινόταν η βόρεια πλευρά του Ταϋγέτου.

Πριν το χωριό μπήκαμε σε ένα δρόμο που μόλις τον είχανε ανοίξει... Το αποτέλεσμα ήταν ο δρόμος να είναι γεμάτος λάσπη, πολύ λάσπη, πάρα πολύ λάσπη...

Ποζάροντας με καμάρι έχοντας καταφέρει να γεμίσω τα πάντα λάσπη. Η σέλα δεν είναι καφέ, ήταν πράσινη-άσπρη...

Συνεχίσαμε προς τα Άμφεια και καταλήξαμε ξανά μέσα στο φαράγγι όπου το περάσαμε κάθετα (ευτυχώς δεν είχε νερό το ρέμα). Και έτσι τελειώσαμε τη βόλτα μας στα Αίπεια όπου πήρε ο καθένας το δρόμο για το σπίτι του.

Στο κατώτερο σημείο του φαραγγιού όπου είναι προσβάσιμο από δρόμο υπάρχει ένα μικρό εκκλησάκι μέσα στους βράχους. Η είσοδος στο χώρο αυτό, γίνεται από το στενό ανάμεσα στους βράχους.

Στο δρόμο της επιστροφής όλοι κοιτούσαν με απορία μέσα από τα αυτοκίνητα που πάει αυτός ο τρελός μέσα στη βροχή...

Τίτλο δεν έβρισκα μιας και δεν είναι η πρώτη φορά που επισκέπτομαι το όρος Καλάθι (άλλα ούτε και η τελευταία).

Στους δασικούς του όρους Καλάθι, ανάμεσα από τα έλατα ξεπροβάλει και ο Μεσσηνιακός κόλπος. Όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις στο βουνό, νομίζεις πως η θάλασσα βρίσκεται κάτω από τη προηγούμενη στροφή.

Μια στάση για φωτογραφία σε ένα μέρος ανάμεσα στα έλατα, όσες φορές πέρασα από αυτό το σημείο ήθελα να σταματήσω να τραβήξω αυτή τη φωτό και πάντα συνέχιζα.

Κατάβαση Ταϋγέτου

Εδώ και μια βδομαδούλα περίπου κανονίζαμε να κάνουμε τη κατάβαση του Ταϋγέτου ξανά. Είχαμε κανονίσει μεταφορικό μέσο να μας ανεβάσει, αλλά την τελευταία μέρα ο οδηγός μας το ακύρωσε. Η έλλειψη μεταφορικού δεν έδειξε να μας χαλάει το κέφι και τόσο όμως. Τα ποδήλατα φορτώθηκαν στο ΚΤΕΛ μέχρι το χωρίο Αρτεμισία και μετά συνεχίσαμε 10χλμ μέχρι το Τουριστικό Ταϋγέτου όπως μπορούσε ο καθένας. Άλλοι πάνω σε ποδήλατα και άλλοι σπρώχνοντας στα ανηφορικά κομμάτια.

 Περίπου 2χλμ πριν το Τουριστικό Ταϋγέτου.

Φτάνοντας στο Τουριστικό είχε αρχίσει να ψιχαλίζει, ίσα ίσα καταφέραμε να τοποθετήσουμε τα ποδήλατα σε ένα στέγαστρο και μπήκαμε μέσα, ξαφνικά άρχισαν να πέφτουν καρεκλοπόδαρα και πυκνή ομίχλη περικύκλωνε το βουνό.

Ένα μικρο σνακ μέχρι να κόψει λίγο η βροχή ήταν απαραίτητο για ενέργεια μιας και είχαμε 5χλμ ακόμα για να πατήσουμε χώμα.

Στις 17:00 έπρεπε να φύγουμε ανεξαρτήτου καιρού γιατί αλλιώς θα μας έπιανε νύχτα στο βουνό και δεν υπήρχε άλλο λεωφορείο για να επιστρέψουμε Καλαμάτα.

Οι πιτσιρικάδες της παρέας λίγο πριν συνεχίσουμε, η ομίχλη και η βροχή δεν φαίνεται να πτοούν κανέναν από την παρέα!

Για καλή μας τύχη μετά από μερικά λεπτά σταμάτησε τελείως να βρέχει και μόνο η ομίχλη παρέμεινε να σκεπάζει με ένα μυστήριο πέπλο το βουνό...

Φτάνοντας στο χώμα ξεκίνησαν τα πρώτα παιχνίδια με την λάσπη...

Μπαίνοντας στην Αράχοβα, το πρώτο χωρίο που συναντήσαμε μετά τον χωματόδρομο σε μια στροφή υπήρχε μια λιμνούλα από τα όμβρια ύδατα. Αφού τεσταρίστηκε αρκετές φορές ότι το έδαφος που βρίσκεται κάτω από το νερό δεν γλιστράει άρχισαν τα παιχνίδια.

Τέλος κατεβήκαμε στη πόλη της Καλαμάτας ξανά από το χωριό Δήμιοβα.

Ο σκοπός μας να γεμίσουμε ρούχα και ποδήλατα λάσπη είχε επιτευχθεί στο μέγιστο.

Επόμενος στόχος είναι να καθιερωθεί 1 φορά την εβδομάδα η κατάβαση του Ταϋγέτου... :D

Όρος Καλάθι (1316)

Αφετηρία η πόλη της Καλαμάτας για εμένα και 14χλμ έξω από τη Καλαμάτα για τον Σταύρο. Σκοπός μας να φτάσουμε στη κορυφή του Καλαθιού.

Η διαδρομή αρκετά ανηφορική, με ντούρα κομμάτια και η σαθρότητα του εδάφους να ανεβάζει το βαθμό δυσκολίας κατακόρυφα!

Μετά τα 800μ υψόμετρο κάνουν την εμφάνιση τους τα πρώτα έλατα, και όσο περνάνε τα χλμ η βλάστηση γίνεται ακόμα πιο πυκνή.

 Συνεχόμενες αυτοσχέδιες πινακίδες υπενθύμιζαν με ωραία στιχάκια στους κυνηγούς τους κανόνες.

Στο δάσος αυτό απαγορεύεται το κυνήγι της πέρδικας και του λαγού.

Στη κορυφή του βουνού, δίπλα από το ορόσημο της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού όπου ήταν κρυμμένο πίσω από κάτι θάμνους.

Η επιστροφή στη Καλαμάτα έγινε κυκλικά από την Άνω Βέργα. Στο παρά πέντε 2 αλεξιπτωτιστές πλαγιάς ετοιμαζόντουσαν να "βουτήξουν" στο Μεσσηνιακό κόλπο που απλωνόταν κάτω από τα πόδια τους.

Ο διάδρομος για τους αλεξιπτωτιστές πλαγιάς.

Ξεκίνησα σήμερα να συνεχίσω μια διαδρομούλα που είχα βρει άλλα δεν κατάφερα να την ολοκληρώσω μιας και είχα μείνει από νερό την προηγούμενη φορά. Δυστυχώς όμως ούτε και σήμερα κατάφερα να πάω πολύ παραπέρα μιας και το έδαφος ήταν αρκετά σαθρό με αποτέλεσμα να μην έχει πρόσφυση ο πίσω τροχός...

Ο σκοπός μου ήταν να φτάσω στη κορυφή του βουνού ή όπου κατέληγε ο δρόμος...

Η διαδρομή ήταν υπέροχη μέσα στα έλατα...

Τα μολυβί σύνεφα είχαν σκιάσει τη πόλη της Καλαμάτας από νωρίς...

Η επιστροφή έγινε με αρκετή νεροποντή και τις αστραπές να πέφτουν η μία μετά την άλλη!