Mud Max

Έχοντας ακυρώσει τη πρωινή βόλτα λόγο κακοκαιρίας επιστρέψαμε ξανά στα κρεβάτια μας. Αργότερα όμως ο καιρός έδειχνε να καλυτερεύει και έτσι μη χάνοντας ευκαιρία η εξόρμηση κανονίστηκε χωρίς πολλά πολλά.

Μερικά χλμ στην άσφαλτο για προθέρμανση, άλλα και για να φτάσω στο Αριοχώρι όπου θα συναντούσα το Σταύρο και θα ξεκινάγαμε τη βόλτα μας.

 Στο βουνό τα μολυβί σύννεφα δεν έδειχναν να υποχωρούν κρύβοντας τις κορυφές των βουνών και σιγά σιγά η ομίχλη άρχιζε να κάνει την εμφάνισή της.

Το βουνό ίσα ίσα που φαινόταν.

Οι πρώτες πεταλιές μέσα στην ομίχλη.

Φτάνοντας στο χωριό Άγριλος άρχισαν τα πρώτα μπουμπουνητά και ακολούθησε ένα ψηλόβροχο που με την ώρα δυνάμωνε.

Συνεχίζοντας μέσα από αγροτικούς δρόμους και χωράφια η λάσπη άρχισε να μπουκώνει τα πέλματα των ελαστικών και τη μετάδοση για τα καλά.

Το πιρούνι της Magura έδειχνε να μην τα πολύ καταφέρνει με τη λάσπη.

Αρχικά πίστευα ότι δεν θα γέμιζε άλλο χώμα το ποδήλατο μου. Που να'ξερα όμως τι θα ακολουθούσε...

Ποδηλατώντας σε ένα δασικό δρόμο μέσα στο φαράγγι προς τη Πολιανή.

Στο βάθος, και αν δεν υπήρχε η ομίχλη, θα φαινόταν η βόρεια πλευρά του Ταϋγέτου.

Πριν το χωριό μπήκαμε σε ένα δρόμο που μόλις τον είχανε ανοίξει... Το αποτέλεσμα ήταν ο δρόμος να είναι γεμάτος λάσπη, πολύ λάσπη, πάρα πολύ λάσπη...

Ποζάροντας με καμάρι έχοντας καταφέρει να γεμίσω τα πάντα λάσπη. Η σέλα δεν είναι καφέ, ήταν πράσινη-άσπρη...

Συνεχίσαμε προς τα Άμφεια και καταλήξαμε ξανά μέσα στο φαράγγι όπου το περάσαμε κάθετα (ευτυχώς δεν είχε νερό το ρέμα). Και έτσι τελειώσαμε τη βόλτα μας στα Αίπεια όπου πήρε ο καθένας το δρόμο για το σπίτι του.

Στο κατώτερο σημείο του φαραγγιού όπου είναι προσβάσιμο από δρόμο υπάρχει ένα μικρό εκκλησάκι μέσα στους βράχους. Η είσοδος στο χώρο αυτό, γίνεται από το στενό ανάμεσα στους βράχους.

Στο δρόμο της επιστροφής όλοι κοιτούσαν με απορία μέσα από τα αυτοκίνητα που πάει αυτός ο τρελός μέσα στη βροχή...